ผู้หญิงกับชายไม่พึงปรารถนา

ข้อมูลเบื้องต้น

อ่านกันให้เยอะๆนะค่ะ

เนื้อเรื่อง

ผู้หญิงกับชายไม่พึงปรารถนา

          ฮาริษและญามีลเป็นสามีภรรยาที่แต่งงานกันมาได้เกือบหนึ่งปีแล้ว ชีวิตของพวกเขาราบรื่นดีหากมองจากภายนอก เพราะฝ่ายชายจะขยันทำงานเก็บเงิน ส่วยฝ่ายหญิงก็ถือว่าเป็นแม่บ้านที่ใส่ใจในรายละเอียดของบ้าน และมักเนอาเวลาว่างมาทำทุกอย่างที่พอจะเปลี่ยนเป็นเงินเพื่อเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็น แต่ลึกๆในใจของญามีลแล้วเธอทนไม่ได้กับนิสัยบางอย่างของสามีของเธอ ไม่สิ หลายอย่างเลยต่างหาก เธอพยายามมองข้ามสิ่งเหล่านั้น แต่ด้วยความที่อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน เธอจึงเริ่มทนกับนิสัยเหล่านั้นไม่ได้ เธอมีความคิดที่จะหย่าขาดจากสามี ใช่ มันอาจดูไร้สาระ แต่สำหรับเธอแล้ว หากชีวิตคู่ไร้ซึ่งความสงบสบายใจที่แท้จริง เธอก็ไม่เห็นความจำเป็นต้องมีชีวิตอีกชีวิตมาอยู่ข้างกายเลย เธออยากหย่ากับสามีเธอเหลือเกิน

            หากเธอประกาศไปว่าจิตใจร่ำร้องจะอยู่ห่างสามีของเธอ แน่นอน ญามีลจะถูกขัดขวางจากคนในครอบครัวและญาติคนสนิท เนื่องจากเป็นที่รู้กันว่าฮาริษเป็นหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี เป็นคนมีน้ำใจและขยันขันแข็ง แต่จะให้ทำอย่างไร เธอได้มาเจอสิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่เคยเธอ เธอทนไม่ได้

          วันหนึ่งญามีลคิดหาสาเหตุในการหย่าออก เธอมีแผนอยู่ในใจแล้ว และตั้งแต่แผนการนี้เริ่มก่อตัวขึ้น เธอก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง จากคนที่ทำหน้าที่แม่บ้านได้ครบสมบูรณ์มาเป็นหญิงสาวที่ทำตัวไร้สาระไปวันๆ เธอแกล้งละเลยอาหารมื้อเย็นจนสามีเธอที่เพิ่งเหนื่อยจากการทำงานเข้าครัวทำอาหารเองทุกอย่าง บางครั้งเธอทำหน้าไม่ยินดียินร้ายเมื่อสามีเธอเล่าเรื่องดีๆจากที่ทำงานให้ฟัง เธอแกล้งทำอารมณ์เสียใส่สามีเธอแบบไม่มีเหตุผล ทำให้ฮาริษและสัตว์เลี้ยงในบ้านมึนไปตามๆกัน และยังอีกสารพัดวิธีที่จะทำให้สามีเธอปวดหัวและคิดทิ้งเธอไป

          หลังจากความวุ่นวายที่ไม่มีที่มาสาเหตุผ่านไปได้หนึ่งเดือน ญามีลก็ถือว่าวันนี้เป็นฤกษ์งามยามดีที่เริ่มแผนการต่อไป (เธอแอบคิดในใจว่าวิธีที่เธอทำคงไม่ใจร้ายเกินไป)

          เธอเรียกสามีเธอที่กำลังจ้องมองทีวีอย่างใจจดใจจ่อ แน่นอน ฮาริษไม่เคยละเลยคำพูดของภรรยาเธอ เขาจะสนใจญามีลทุกครั้งที่มีการพูดคุยกัน เขารู้สึกเป็นสุขที่ได้พูดคุยกับเธอ

          “มีไรจ้ะญามีล” ฮาริษตอบญามีลด้วยคำพูดที่อ่อนโยนและน่าฟัง เธอชอบที่เขาเรียกเธอด้วยชื่อเต็มแบบนี้ แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่จะยึดเหนี่ยวให้เธออยู่กับเขาต่อไปได้

          “ฉันมีเรื่องอยากให้พี่ทำอะไรบางอย่างสักหน่อย รบกวนเวลาพี่หรือเปล่า”

          ด้วยความที่เป็นคนเห็นใจคนอื่น เธอลืมทำตัวเป็นภรรยาทีน่ารำคาญไปบ้าง

          “ไม่เลย พี่ก็ดูไปงั้นๆแหละ ว่าแต่ญามีลอยากให้พี่ช่วยอะไรหรอ บอกมาเลย พี่ยินดีเสมอ ^^”

          เธอลังเลเล็กน้อยกับความคิดของเธอ แต่ในเมื่อเริ่มมันแล้วขอให้ทำให้สุด ผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็ค่อยว่ากัน

          “ฉันมีกระดาษเปล่าจะให้ คนละสี่แผ่น ให้เราสองคนเขียนข้อเสียของอีกฝ่าย เขียนให้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ อ้อ และเขียนให้เป็นข้อๆก็ยิ่งดี”

          “จะเขียนไปทำไมจ้ะ” ฮาริษถามจากใจ เขาไม่เข้าใจกับการกระทำของเธอเลยสักนิด แต่ด้วยความที่อยากตามใจคนรัก เขาพร้อมทำหากไม่เหลือบ่ากว่าแรง

          “เถอะน่า ฉันมีเหตุผลนิดหน่อย ฉันขอไปทำในห้องนอนน่ะ เสร็จแล้วจะออกมา”

          “อื้ม”

          สิ้นเสียงเธอก็ไปยังห้องนอนและลงมือทำเขียนอย่างที่ตั้งใจทำเมื่อหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

          เธอตั้งใจไว้ว่าเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างเห็นข้อเสียของอีกฝ่ายว่าเยอะเพียงใด การที่จะอยู่ร่วมกันก็คงเป็นเรื่องที่ยาก เธอหวังเหลือเกินว่าการความคิดนของเธอจะได้ผลและจบลงที่การหย่าร้างที่ต่างฝ่ายต่างก็เข้าใจ แน่ละ เธอไม่ใช่คนใจร้ายกาจขนาดที่จะสามรถทำเรื่องเลวร้ายรุนแรงได้ เธอยังอยากจบอย่างสันติ ไม่มีข้อข้องใจใดๆในการแยกทางกัน

          ญามีลหายใจเข้าปอดลึกๆ และลงมือเขียนอย่างตั้งใจ

          นี่เป็นข้อเสียเล็กๆน้อยๆที่สามารถเปิดเผยในที่สาธารณะได้

          ๑. พี่มักลืมกดชักโครกหลังการใช้ห้องน้ำ

          ๒. พี่ใช้แชมพูกับยาสีฟันเยอะเกินความจำเป็น เปลืองมาก

          ๓. บางครั้งพี่เคี้ยวอาหารเสียงดังน่ารำคาญ

          ๔. พี่ชอบลืมปิดไฟห้องน้ำ ฉันทนไม่ได้

          ๕. พี่มาเปลี่ยนช่องทีวีทั้งๆที่ฉันกำลังดูรายการโปรดอยู่

          ๖. บางคืนพี่นอนกรนเสียงดัง ทำฉันนอนไม่หลับทั้งคืน

          เธอหยุดเขียนและกลับมาอ่านสิ่งที่ตัวเองเขียน โอะ นี่มันแค่เล็กน้อยเท่านั้น ยังมีข้อเสียอีกเยอะ และบางอย่างก็ไม่ควรบอกด้วย แต่ก็ต้องเขียนอ่ะนะ ญามีลลงมือเขียนอีกครั้ง เธอเขียนมาเรื่อยๆจนมาถึงข้อหนึ่งร้อย เธอคิดไม่ออกแล้วจริงๆว่าจะเขียนอะไรดี....................... แล้วเธอก็นึกออกจนได้

          ๑๐๐. พี่ไม่เคยทำให้ฉันมั่นใจว่าพี่รักฉันจริงเพราะพี่ไม่เคยบอกรักฉันแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่แต่งงานกัน

          เธอมองข้อความอย่างพอใจ เธอใช้กระดาษไปทั้งหมดสามแผ่น อีกแผ่นที่เหลือไว้เผื่อสามีเธอไม่พอที่จะเขียนข้อเสียของเธอเอง ซึ่งเธอค่อนข้างแน่ใจว่าต้องใช้ เพราะมันต้องเยอะ (ตั้งใจเลวให้เขาดูแล้วนี่) และอีกอย่าง ลายมือเขาใหญ่ยิ่งกว่าช้างห้าตัวรวมกันซะอีก

            ก่อนออกจากห้อง เธอนั่งทบทวนสิ่งที่เธอทำมาทั้งหมด หวังว่าอัลลอฮฺจะทรงให้ผลลัพธ์ที่ควรจะเป็นหรือผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแก่เธอ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม

          เธอออกมาจากห้องก็พบว่าสามีนั่งรอเธออยู่ก่อนแล้ว

          “พี่เขียนเสร็จแล้วหรอ เร็วจัง”

          “อื้ม” สามีเธอเอ่ยพร้อมกับพับกระดาษซ่อนไว้ใต้หมอน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องซ่อนในเมื่อเธอได้อ่านมันอยู่ดี

          “พี่อยากอ่านก่อนหรือจะให้ฉันอ่านของพี่ก่อน”

          “เอ่อ พี่ว่าพี่อ่านก่อนดีกว่านะ” น้ำเสียของฮาริษเหมือนจะสั่นเล็กน้อย

          เธอยื่นกระดาษให้สามี หวังอยู่ในใจว่ามันจะไม่เยอะเกินไป (เยอะเว่อร์เลยหละ) และเขาจะไม่โกรธเธอหลังจากที่ได้อ่านมันแล้ว

          ฮาริษรับมาพร้อมกับตกใจกับข้อเสียของตัวเองที่มีอยู่เป็นร้อยข้อ แต่เขาก็พร้อมจะอ่านมัน

          ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของสาวสวยนั่งอ่านข้อความอย่างเงียบๆและตั่งใจ เขาอ่านข้อเสียของตัวเองผ่านลายมือของสาวที่ตัวเองรัก เขาไม่เคยรู้ว่าก่อนว่าเขาสร้างความลำบากใจให้กับเธอได้มากขนาดนี้ เขาทนกับความงี่เง่าของตัวเองไม่ได้เลยเผลออาการหน้าเบี้ยวไม่พอใจ พลันทำให้ญามีลคิดว่าตนกำลังถูกโกรธอยู่ เธอเริ่มใจเสีย ส่วนทางฝ่ายชายก็อ่านไปพร้อมกับคิดใจในว่านี่ตัวเองถูกหญิงที่รักเกลียดได้ขนาดนี้เลยหรอ เขาเสียใจมากถึงขั้นกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เมื่ออ่านไปจนถึงข้อที่หนึ่งร้อย เขาก็คิดขึ้นได้ว่าสิ่งเขาจะให้หญิงสาวอ่านคงไม่มีความหมายอีกต่อไป

          เขายื่นกระดาษคืนญามีลแล้วเช็ดน้ำตาลูกผู้ชายอย่างไม่อายหญิงสาว

          ญามีลเริ่มคิดว่าตัวเองทำเกินไปไหม ที่เธอเขียนมาเป็นเรื่องที่ทำร้ายความรู้สึกของสามีเธอมากเกินไปหรือเปล่า แต่นั่นเป็นเหตุผลข้ออ้างที่จะหย่ากันไม่ใช่หรอ คงไม่เป็นไรหรอก

          “แล้วของฉันหละ” เธอพยายามถามออกไปได้ในที่สุด

          “พี่ว่าไม่จำเป็นหรอก ญามีลคงไม่อยากอ่านมันหรอก”

          ญามีลตกใจ นี่เขาเขียนเรื่องไม่ดีของเธอรุนแรงขนาดนั้นเลยหรอ

          “ไม่เป็นไรหรอก ให้ฉันอ่านเถอะนะ” เธอก้มหยิบกระดาษที่อยู่ใต้หมอน เธอรีบเปิดอ่านก่อนที่สามีเธอจะแย่งไป

          เธอพบว่าในกระดาษไม่ได้มีข้อความยาวใหญ่อย่างที่เธอคิด มันมีแต่แค่คำๆเดียวทั้งสี่แผ่น ซึ่งเขียนไว้ว่า  “พี่”  “รัก”  “เธอ”  “มาก”

          เมื่อเธอเข้าใจความหมายของมันเธอก็แทบไม่มีแรงยืน เธอเริ่มเข่าอ่อนจนฮาริษต้องช่วยพยุงก่อนที่ล้มพับลงไป

          “พี่ ฉันขอโทษ” นี่คือคำพูดที่ญามีลนึกได้ในตอนนี้ เธอรู้สึกตื้นตัน เสียใจ เกลียดตัวเอง และอีกหลายอารมณ์จนเธอไม่สามารถกั้นน้ำตาเอาไว้ได้

          เธอมันเลว...

          เธอคิดได้แค่นี้

          ญามีลเริ่มเกลียดตัวเองที่ทำไมต้องใส่ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างนี้ด้วย ทำไมเธอจะต้องเดือดร้อนกับการกระทำที่ความจริงไม่เคยทำให้เธอเดือดร้อนเลย ทำไมเธอใจร้ายขนาดทำร้ายคนที่อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเธอมาตลอดหนึ่งปีได้ ทำไมเธอถึงลืมความจริงใจและใจดีอันแสนอบอุ่นที่เขามักให้เธอเสมอหละ ทำไมเธอถึงลืมอ้อมกอดที่แสนปลอดภัยยามที่เธอไม่สบายใจได้ ทำไมเธอถึงลืมความดีทุกอย่างที่เขาทำเพื่อเธอเพียงเพราะความคิดเล็กคิดน้อยของตัวเองแค่นี้ด้วย

          เธอเองแหละที่โง่ เธอเองแหละที่เลว เธอน่าจะเป็นคนที่เขาอยากทิ้งมากกว่า

          แต่นี่มันอะไร ทำไมกระดาษถึงไม่มีความร้ายกาจที่เธอทำเลยหละ สิ่งที่มีกลับเป็นสิ่งที่เธอไม่คาดว่าจะมีด้วยซ้ำ

          “พี่..” เธอเสียใจกับการกระทำของตัวเองจนพูดไม่ออก

          “พี่ขอโทษที่ทำให้ญามีลลำบากใจขนาดนี้”

          “ไม่ๆ พี่ไม่ผิดสักนิด ฉันเองแหละที่ผิด ฉันขอโทษพี่จริงๆนะ”

          “ทำไมญามีลไม่บอกพี่หละ พี่ยินดีเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างเพื่อให้ญามีลมีความสุข” ตอนนี้น้ำตาของฮาริษเริ่มจางหายไปบ้างแล้ว

          “อีกอย่าง ความงี่เง่าของพี่เป็นเรื่องที่พี่คิดว่าพี่เปลี่ยนได้ พี่ขอโทษด้วยที่ไม่เคยใส่ในเรื่องเล็กๆน้อยๆตรงนี้” เขาพูดออกมาจากใจ เขาไม่เคยสังเกตตัวเองเรื่องแบบนี้เลย

          “พี่ ฉันขอโทษจากใจจริงๆนะ”

          “พี่เองก็สัญญาว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างที่ญามีลต้องการ”

          นั่นนะซินะ คนเรามันแตกต่างกันนี่นา จะให้เขามาเข้าใจเราทุกอย่างก็คงเป็นไปไม่ได้ ขนาดตัวเธอเองเธอยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่ารักเขามากขนาดไหน เธอลืมวันเวลาดีๆไปได้อย่างไรกัน แค่อารมณ์ชั่ววูบแค่นี้เกือบทำให้เขาและเธอต้องจากกันตลอดไปซะแล้ว ไม่ไหวเลย

          “ว่าแต่ฉันไม่มีข้อเสียสักข้อเลยหรอ”

          “จ้ะ แต่...พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมพักหลังถึงได้ทำตัวแปลกๆ บอกพี่หน่อยได้มั้ย”

          เธอได้แต่ยิ้มเพื่อเลี่ยงที่จะตอบคำถามนี้ เธอไม่อยากบอกเหตุผลให้เขารู้หรอก เธอไม่อยากทำร้ายจิตใจคนที่เธอรักมากไปกว่านี้ ถือว่านี่เป็นเกมทดลองใจของพวกเขาสองคนก็แล้วกัน  

          “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ฉันแค่ลองเปลี่ยนแปลงตัวเองนิดหน่อย พี่ชอบแบบนนั้นมั้ยหละ”

          ฮาริษส่ายหน้าทันที

          “ไม่เอาอ่ะ น่ากลัว พี่อยากได้ญามีลที่น่ารักคนเดิมของพี่มากกว่า”

          รอยยิ้มอันอบอุ่นที่เขามอบให้ทำให้ญามีลคิดได้ว่าพวกเขาสองคนเกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ

            สามีเธอช่างเป็นคนที่จิตใจงดงาม เธอไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะไม่มีข้อเสียเพราะเธอก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งเช่นกัน แต่ที่เขาบอกว่าไม่มีอาจเป็นเพราะความที่ไม่เคยนำมาเป็นเรื่องที่ต้องใส่ใจมากมาย มองข้ามมันไป พร้อมกับยอมรับในความเป็นตัวของตัวเองที่อัลลอฮฺทรงสร้างให้แต่ละคน จึงทำให้ไม่สนใจว่าใครจะมีข้อเสียหายอะไรอย่างไร ตราบใดที่ยังเป็นคนดี คนเราก็โอเคแล้ว

          “ต่อไปนี้เรามาสัญญาว่าหากมีอะไรก็จะเปิดอกคุยกัน ไม่ใช่คิดเอาเองคนเดียวแบบนี้ แบบฉัน มีอะไรก็ร่วมมือกันหาทางแก้ไข โอเคมั้ยค่ะ”

          “แน่นอนที่สุดจ้ะ พี่สัญญาด้วยนามของอัลลอฮฺเลย”

          ญามีลรู้สึกซาบซึ้งในความปราณีของพระผู้เป็นเจ้าที่แม้จะสร้างชัยตอนมาเพื่อสร้างแตกแยกให้กับครอบครัว แต่ก็ยังมีข้อดีมากมายในตัวมัน ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น เพราะคนเรายิ่งมีปัญหาร่วมกันก็นะยิ่งเข้าใจกัน และเห็นอกเห็นใจต่อกันมากขึ้น

          ญามีลเชื่อเสมอว่า หากเราไม่ลืมพระองค์ พระองค์ก็จะไม่ทรงลืมเราเช่นกัน

เรามารำลึกผู้ที่สร้างเรากันเถอะค่ะ ก่อนที่เราจะถูกมองข้าม